Przedszkole państwowe czy prywatne?

Horror w dwóch aktach, czyli rekrutacja do państwowych żłobków i przedszkoli. Akt pierwszy – zapisy. Kombinacje, malwersacje, łapówki. Punkty za rozwód, punkty za pracę, punkty za ciocię nauczycielkę. Akt drugi - chwila prawdy. Sprawdzili, czy Twoje dziecko zasługuje na państwowy wikt i kółko graniaste. Czy jesteś wystarczająco zapracowany, wystarczająco biedny i wystarczająco zdesperowany. To obrzydliwy i upokarzający proceder. 

Cieszę się, że nigdy nie musiałam brać w nim udziału. Fakt, że mieszkamy w innym miejscu niż jesteśmy zameldowani, eliminuje nas w przedbiegach. Przedszkole państwowe nigdy też nie wydawało mi się atrakcyjną ofertą. Z wielu powodów. 

Podejście. 

Już rekrutacja pozwala nam wczuć się w specyficzną atmosferę państwówki. Robią ci łaskę. Musisz się postarać, poklęczeć trochę. Taki klimat panuje wszędzie tam, gdzie spływają państwowe pieniądze. Państwowe, czyli NASZE. To my dajemy im pracę i mamy prawo mieć konkretne oczekiwania. A jest zupełnie inaczej. Czekamy na operację kolana 2 lata, zadowalamy się byle jaką edukacją i rozwodzimy się by dostać miejsce w przedszkolu. Dziękuję bardzo. 

 

Infrastruktura. 

Większość przedszkoli nie ma porządnego placu zabaw. Potrzebują też pilnego remontu i dyrektora z zacięciem artystycznym. Zazwyczaj nie są to przyjazne miejsca, tylko szare bryły z oknami oklejonymi krepiną i odrapanymi zabawkami. A dzieci to chodzące narządy zmysłów. Łapczywie chłoną rzeczywistość i dzięki temu tworzą trwałe wzorce, rozwijają talenty i własną osobowość. 

Przedszkole to coś więcej niż przechowalnia i biurko z kartką papieru. To przestrzeń do życia, drugi dom. Dzieci potrzebują inspiracji i przestrzeni do własnej ekspresji. Mają też prawo po prostu być dziećmi - potrzebują ciekawych zabawek, przytulnych kącików i miejsca na dworze. 

Oczywiście nie sugeruję, że różowe zjeżdżalnie i 100 kilogramów klocków Lego to podstawowe kryterium oceny placówki. Kolorowa przechowalnia też jest wyłącznie przechowalnią, ale o tym napiszę następnym razem. 

Personel.  

Ukształtowany przez państwówkowe podejście, niedouczony i źle opłacany. To się nie może dobrze skończyć. Miłość do dzieci maleje razem ze wzrostem ilości podopiecznych w grupie. ŻADEN człowiek nie wytrzyma psychicznie kilku godzin z 30-stką wrzeszczących i sikających pod siebie dzieciaków. ŻADEN człowiek nie poradzi sobie z dyscypliną bez zastosowania metod siłowych - krzyku, zastraszania, karania. Nie ma najmniejszych szans, że nauczyciel będzie w stanie śledzić rozwój każdego dziecka, podejść do niego indywidualnie, zauważyć czy zjadło zupę, poklepać przyjaźnie po główce. Taki człowiek, nawet jak przyjdzie wprost po studiach z głową pełną pomysłów i misją zreformowania szkolnictwa, wypali się w kilka miesięcy. A kiedy zobaczy pierwszą wypłatę ostatecznie wyleczy się z chęci rozwoju zawodowego. To samo dotyczy szkół podstawowych, zwłaszcza klas 1-3. Wiem co mówię, byłam nauczycielem. 

Wiem, że w Polsce takie myślenie może uchodzić za wywrotowe, a wręcz obrazoburcze, ale wierzcie mi – lepiej opłacani ludzie są lepszymi pracownikami. Zwłaszcza jeśli wykonują ciężką i odpowiedzialną pracę. Szkoda, że tak niewielu pracodawców myśli tak samo. 

Program. 

„Za darmo” absolutne minimum, za wszystko inne dopłacasz. Język angielski, rytmika, plastyka. Dopłacasz też za każdą godzinę pobytu dziecka po godzinie 13. Niezły interes z tym „darmowym” przedszkolem. 

Godziny pracy. 

Kobiety wysyłają dzieci do żłobków i przedszkoli, ponieważ pracują. Niewiele z nas pracuje w urzędach, więc jakim cudem mamy odbierać dzieci przed 17? Ponieść kolejne koszty dodatkowe i zatrudnić nianię? Nie wszystkie babcie mieszkają blisko, poza tym większość musi być zawodowo aktywna, bo nie ma zmiłuj – pracujemy do 67 roku życia. Godziny funkcjonowania przedszkoli to kolejny dowód na to, jak bardzo odklejone od rzeczywistości są placówki państwowe. 

Nie twierdzę, że wszystkie przedszkola państwowe są brzydkie i mają złych nauczycieli. Znam wiele cudownych „cioć” i placówek, o których dorośli już ludzie mówią z sentymentem. Zły jest system, któremu ulegamy z braku innych możliwości. 

Trzeba powiedzieć sobie wprost – Państwo nie pomoże Ci mieć dzieci. 


Przyrost naturalny, mimo iż powinien leżeć w interesie narodu, jest prywatną inwestycją jednostek.
 
I coraz mniej ludzi na to stać. 

Wkrótce napiszę o tym, jak wybrać przedszkole prywatne. Wbrew pozorom, nie jest to aż tak kosztowne przedsięwzięcie :)