Chwała nosicielkom!

W poniedziałek rozpoczął się Międzynarodowy Tydzień Bliskości, zwany też „Tygodniem Noszenia”. Niestety, nie będę mogła wziąć udziału w żadnym evencie. Mimo wyznawanych zasad, nigdy jakoś nie integrowałam się ze środowiskiem, które zmieniło moje spojrzenie na macierzyństwo. Dlatego postanowiłam wykorzystać okazję i podziękować...

 

Jak zaczęła się moja przygoda z noszeniem? 

Nie pamiętam dokładnie momentu, gdy po raz pierwszy trafiłam na forum chustowe. Chyba pokierowała mnie tam dziewczyna z innego, ciążowego forum. To był mój pierwszy kontakt z tym tematem – żadna ze znanych mi kobiet nie nosiła dziecka, nie przypominam sobie nawet, żebym wcześniej w ogóle widziała chusty. Ale od razu poczułam, że dobrze trafiłam. 

Tu było inaczej niż na innych forach. Było spokojnie i lekko. Wszystko wydawało się naturalne i proste. Urzekła mnie atmosfera, solidarność i siła kobiet, które tam pisały. Rozmawiały o rzeczach trudnych bez paniki, wierzyły w siebie – w siłę swoich ciał i nieomylność instynktów. 

I wierzyły w siebie nawzajem.  

Zaskakiwała mnie ich mądrość – piękna i czysta, pierwotna i stara jak ludzkość. Czytając kolejne strony forum niemalże słyszałam miękki szept kobiecych głosów, chwytałam blask setek źrenic, dalekie echo śmiechu dzieci.  

Niewiele pisałam sama, wolałam przycupnąć gdzieś z boku i posłuchać ich opowieści. I z każdą chwilą dojrzewać do własnej historii. 

I miłości, która zmieniła moje życie.

  

Dziękuję...

Dzięki Wam moje macierzyństwo zyskało inny, głębszy wymiar. Moje wspomnienia zawsze będą miały zapach Jego skóry i włosków, melodię Jego oddechów i bicia naszych serc.

 

 

Dzięki Wam, bardziej niż kiedykolwiek, szanuję i podziwiam kobiety. Te które były przed nami i te którym to my damy życie.

Dzięki Wam wiem, że jesteśmy silne. Wiem już, że matka to nie coś miękkiego, ciepłego i bezkształtnego, ale niepohamowany, pierwotny żywioł. 

Dzięki Wam zawsze ufałam instynktom, a nie profesjonalistom i lokalnym mędrkom. Nigdy tego nie żałowałam.

Dzięki Wam macierzyństwo dodało mi skrzydeł, a nie zepchnęło na margines życia. Słyszałam huk oceanu nad brzegiem przepaści, widziałam zbocza gór pokryte wrzosem i tańczące na falach delfiny. 

  

Zwyczajne rzeczy stawały się niezwykle, bo On był tam ze mną. Odkrywałam na nowo świat – kawałek po kawałku. Zakochiwałam się raz jeszcze w dźwiękach i obrazach, bo patrzyły na nie również Jego oczy, słuchały ich Jego małe uszka.

Dzięki Wam mogę dziś powiedzieć – niczego bym nie zmieniła. 

I tęsknię za ciężarem Jego ciała, bo niosąc go – niosłam cały świat.