Moja definicja feminizmu

Feminizm z definicji wydaje się spoko. Że niby równouprawnienie, władza nad światem i wolność macicy. W praktyce sprawa wygląda żałośnie. Słowo „feministka” kojarzy się ludziom z owłosionymi nogami, bojkotem biustonosza i pospolitym chamstwem w stosunku do mężczyzn. Zwłaszcza to ostatnie. 

Nie rozumiem dlaczego kobiety próbują zyskać szacunek poniżając innych.

To prawda - przez tysiące lat kobiety były traktowane przez mężczyzn jak przedmioty. W wielu krajach nadal tak jest. Kobiety mają wartość policzalną w wielbłądach lub ilości urodzonych synów. Kobiety są mordowane za własne zdanie i za to, że padły ofiarą gwałtu. Są bite i torturowane. Odmawia się im edukacji, dostępu do leczenia i jakiejkolwiek władzy. Ale czy emanacja gołym cycem z napisem „Naked war” w jakikolwiek sposób pomoże tym kobietom? Nie sądzę. 

Obserwując sytuację kobiet na świecie dochodzę do wniosku, że głoszenie agresywnych haseł feministycznych w naszym kraju jest nieuzasadnione i zwyczajnie niesprawiedliwe. 

Owszem, incydenty się zdarzają - czasem trzeba przypomnieć mężczyznom że czasy wciągania do jaskini za włosy minęły bezpowrotnie. Ale trzeba uczciwie przyznać - żyjemy w erze emancypacji totalnej. 

Kobiety są wszędzie: w parlamencie, zarządach największych firm, wojsku i stowarzyszeniach naukowych. Same prowadzimy samochody, mamy własne konta bankowe, kupujemy mieszkania i miewamy miłosne przygody. Same wybieramy sobie partnerów, rozwodzimy się bez wyrzutów sumienia, mamy dzieci kiedy chcemy i ile chcemy. 

 

Jesteśmy równi. Ale ciągle nam za mało.

Ludzie często mają problem z zachowaniem równowagi, swoistej entropii społecznej. Wpadamy w skrajności.

Niewiele jest feministek rozsądnych, z klasą. Większość woli sobie szacunek wyszczekać, na siłę wbić ludziom do głowy, wymalować sprayem na gołym cycu.

Kobiety, które faktycznie zmieniają świat, są zazwyczaj niewidoczne. Żyją normalnie, pracują ramię w ramię z mężczyznami i nie przejmują się pierdołami. Mężczyźni szanują je ODRUCHOWO. 

Taki feminizm cenię i staram się w ten sposób żyć. Jestem szanowana, ponieważ i ja szanuję. To jest banalna zasada. Nigdy nie powiem, że kobiety są lepsze, mądrzejsze czy fajniejsze - mamy prawo oceniać jednostki, ale nie całą płeć, rasę czy pochodzenie społeczne. 

Jestem za równouprawnieniem, nie za ujednoliceniem. Nie zamierzam być babo-chłopem. Jestem kobietą do szpiku kości. Dobrze mi z tym.

Nie wstydzę się być fizycznie słabsza od mężczyzn. Nie wstydzę się większej wrażliwości, częstego chaosu myślowego i skłonności do komplikowania prostych spraw. Nie zamierzam wypierać się instynktu macierzyńskiego, słabości do butów i płytkich wzruszeń przy komediach romantycznych. Noszę długie włosy, maluję usta i narzekam na swoją figurę. Lubię, kiedy mężczyźni przepuszczają mnie w drzwiach, kupują kwiaty i pomagają nosić zakupy.  

Moja kobiecość nigdy nie stanowiła zagrożenia dla mojego intelektu, pozycji społecznej i zawodowej.

Uwielbiam różnice płci i wszystkie „typowo męskie” cechy i przywary. Mam swój samochód, ale gdy jestem z mężczyzną, wolę gdy to on prowadzi. Pozwalam, żeby faceci (w tym mój własny Potomek) bronili mnie przed pająkami. Staram się nie podważać ich opinii na temat map, komputerów i mechaniki samochodowej. Nigdy nie skręcam sama mebli, ani nie wbijam gwoździ. Wiem, że chłop potrzebuje czasem odmóżdżającej rozrywki typu PSP, filmów z serii „zabili go i uciekł” i browarów z kumplami. Staram się nie wpadać w słowotok i przychodzić z konkretami, nie oczekując że on się domyśli. Pozwalam sobie pomagać i doradzać. I nie jestem przez to mniej szanowana.

Niech kobiety pozostaną kobietami. Niech mężczyźni pozostaną mężczyznami, bo właśnie takich ich pożądamy i za to ich kochamy.

Szanujmy siebie nawzajem. Po prostu.

Moja definicja feminizmu w 3 punktach:


1. Kształć się i rób karierę.
2. Zaakceptuj fakt, że kobiety i mężczyźni różnią się od siebie, nie tylko anatomicznie. Pokochaj te różnice.
3. Szanuj innych. Niezależnie od płci.