Czy matki głupieją?

Ekshibicjonizm na Facebooku. Niekończące się rozmowy anatomiczno-fizjologiczne na forach. Codzienna, szczegółowa relacja z postępów kochanego bobaska połączona z obszerną sesją zdjęciową. Brutalna rywalizacja z innymi kobietami, miejskie legendy, zabobony, domowa medycyna. Jenzyk madki. 

Jeżeli mielibyśmy budować swoją opinię o matkach wyłącznie na podstawie mediów społecznościowych, musielibyśmy dojść do wniosku że to najgłupsza i najagresywniejsza grupa społeczna. Co gorsza, "pieluszkowe zapalenie mózgu" może dotknąć każdą znaną nam, normalną i inteligentną kobietę. 

Jak to jest z tym macierzyństwem? 

Czy rzeczywiście wraz z łożyskiem wydalamy część mózgu, własnej godności i ambicji? 

I choć bardzo chciałoby się  stanowczo zaprzeczyć, z przykrością donoszę, że...jest w tym trochę prawdy. 

Nawet największy umysł ulegnie zagładzie naćpany wybuchową mieszanką macierzyńskich hormonów. 

Do tego nie da się w żaden sposób przygotować, tego nie da się uniknąć. Tak działa biologia. I tak musi być, żeby nasz gatunek przetrwał.

Jest takie słynne, znienawidzone i wyśmiewane przez internet macierzyńskie powiedzonko: "zrozumiesz, jak zostaniesz matką". To prawda. Zrozumiesz. Bo to jest tak abstrakcyjna sytuacja, jak opowiadanie niewidomemu o kolorach.

Nie zamierzam tym samym tłumaczyć internetowej patologii: rozbieranych zdjęć dzieci, kup w nocnikach czy nękania wszystkich swoją jedynie słuszną filozofią życia. Chcę tylko choć odrobinę przybliżyć Wam, bezdzietnym, ekstremalne warunki pracy mózgu statystycznej matki.

Czy byłaś/eś kiedyś strasznie zakochany? Tak hollywoodzko, do szaleństwa, do utraty tchu? 

Pamiętasz, jak wtedy było?

Mogliście patrzeć na siebie bez końca. Każdy jej/jego ruch wydawał się doskonałością, każdy uśmiech - cudem natury godnym uwiecznienia na zdjęciach. Nic, co robił lub mówił, nie wydawało się banalne, głupie czy nudne. Twoi przyjaciele mieli już dość słuchania fascynujących opowieści o Waszej perfekcyjnej miłości. Miłości, która wypełniła Ci cały umysł i serce.

Teraz pomnóż to uczucie razy 10. A może nawet 100? Dodaj do tego absolutną bezwarunkowość - tylko miłość rodzicielska jest prawdziwie bezwarunkowa, bo rzeczywiście kocha się ZA NIC i MIMO WSZYSTKO.

I wyobraź sobie, że to uczucie nie trwa tyle, co typowe zakochanie, czyli maksymalnie kilka miesięcy. Trwa przez całe lata. I mimo, że z czasem nieco słabnie i z każdym dniem pękają kolejne nici wiążące rodzica z dzieckiem, jest to z całą pewnością miłość najdłuższa. Taka naprawdę do końca życia.

I wiecie co? 

Jeśli jest na świecie coś, dlaczego warto żyć, to jest to właśnie miłość. A nie ma miłości doskonalszej i mocniejszej niż miłość rodzicielska. Cieszę się, że mogłam zgłupieć, zwariować z miłości do mojego Syna. 

 

Gdybyśmy nie były aż tak zakochane w swoich dzieciach, zauważyłybyśmy że macierzyństwo to głównie ciężka harówka, kompletnie niedoceniana przez społeczeństwo i nasze własne dzieci. 

Gdyby nie to, że uważamy nasze dzieci za najpiękniejsze i najsłodsze istoty we wszechświecie, nie przeżyłybyśmy bólu porodowego i ciągłych niedoborów snu. Nie zniosłybyśmy dziecięcych humorów, wielogodzinnych płaczów, niekończonych się dyskusji o superbohaterach i przygodach tęczowych wróżek. 

Zrozumiałybyśmy, że te małe ludziki, które są dla nas całym światem, to tak naprawdę zwykli ludzie, których nie zawsze da się lubić.

I nasz gatunek byłby poważnie zagrożony wyginięciem. 

Ale dopóki będzie istnieć Ziemia, kobiety będą zakochiwać się w tych piszczących, pomarszczonych i sinych dżdżownicach. 

I to jest wielkie i wspaniałe!