Chcecie prawdy o samotnym macierzyństwie?

Samotne rodzicielstwo bywa stygmatem. Wywołuje różne reakcje, uruchamia różne skojarzenia. Dlatego nie lubię o tym mówić, dlatego o tym nie piszę. Nie oszukujmy się – rozwód nie jest czymś, z czego można być dumnym. Ale trzeba mieć sporą odwagę, żeby przyznać się do błędu, zamknąć za sobą drzwi i rozpocząć nowe życie. Tylko jakie życie?

Chciałoby się napisać taki lekki, feministyczny tekst o tym jak to fajnie jest być samotną mamą. Sami wiecie: kobieta pracująca, taka zaradna, taka ogarnięta. Dolce vita, spa&wellness, więc w zasadzie po co takiej dziewczynie chłop? Żeby podłogę brudził, metraż uszczuplał?

Tak bardzo chciałoby się napisać ironicznie-motywującą rozprawkę o spektakularnych, codziennych zwycięstwach statystycznej samotnej matki. Tak bardzo chciałoby się samemu uwierzyć, że jest tak super, że już bardziej super nie da rady. Szkoda tylko, że tyle w tym prawdy, co w zdjęciach z Instagrama.

Bo jak jest naprawdę?

Samotna matka to dziwoląg

Ludzie dziwnie się zachowują w towarzystwie samotnej matki. Zwłaszcza małżeństwa i pełne rodziny. Nie wiadomo jak zagadać, o co zapytać, o co nie pytać. Nie wiadomo, jak na taką reagować... współczuciem? podejrzliwością? niechęcią? No bo skoro jest sama, to coś musi być z nią nie tak! Wiadomo przecież, że wszystkie "normalne kobiety" mają mężów u boku.

Samotna matka bywa postrzegana jako zagrożenie dla związków. Kto wie, może chce upolować mojego Misiaczka-Pysiaczka? Czy oby nie jest za miła?  Samotna matka to piąte koło u wozu na każdej rodzinnej czy szkolnej imprezie.

Samotna matka martwi się o wszystko

Życie i rodzicielstwo jest trudne nawet gdy masz towarzysza broni. Samotna matka zostaje ze wszystkim absolutnie sama. Przestańmy mydlić ludziom oczy idyllicznym "planem wychowawczym" i współdzieleniem obowiązków rodzicielskich. Znacząca większość mężczyzn rozstaje się nie tylko z kobietą, ale również z dziećmi. Bo jak inaczej nazwać widywanie się z nimi raz na kilka miesięcy? To matka troszczy się o dach nad głową, jedzenie, edukację, badania lekarskie. Matka kupuje ubrania, z których dziecko i tak wyrośnie za miesiąc, opłaca zajęcia dodatkowe, organizuje wakacje. Ojciec, jak dobrze pójdzie, zrobi przelew. Na ułamek kosztów utrzymania dziecka. A i to, jak wiadomo po statystkach, nie jest takie pewne. Polscy tatusiowie nie lubią płacić alimentów.

Samotna matka nie ma na nic czasu

Jeśli nie masz pod ręką dziadków czy innej rodziny, masz przerąbane. Chyba, że stać Cie na opiekunki. Zawalasz relacje z przyjaciółmi, nie możesz spontanicznie ruszyć po pracy na zakupy, zapominasz o ważnych terminach, od dwóch lat nie wymieniasz oleju w samochodzie. Z pracy od razu lecisz odebrać dziecko ze szkoły i cały wieczór próbujesz jakoś ogarnąć wszystkie obowiązki, a nawet jakościowo pomatkować - poczytać, wybrać się na wycieczkę, porysować. Taki tryb życia leczy z perfekcjonizmu i pedanterii. I uczy siedzenia po nocach. Inaczej się nie da.

Samotna matka nie ma urlopu

...ani chorobowego, ani wypoczynkowego. Jeśli jedziesz na wakacje sama z dzieckiem, stajesz się automatycznie całodobowym animatorem wycieczki. Oczywiście, są sposoby na cudowny urlop 1+1 (klik!), ale nie oszukujmy się: samotne podróżowanie z dzieckiem to ogromne wyzwanie. 

A co do chorowania...cóż, nie ma takiej opcji. Musisz być silna, choćby za cenę naćpania ketonalem. Nikt za Ciebie nie odbierze dziecka ze szkoły, nie nakarmi, nie "napieści", nie ogarnie zeszytów. Chorować to sobie można w nocy.

Samotna matka nie chodzi na randki

Bo niby kiedy i z kim? Liczba sensownych, wolnych mężczyzn po 30. jest przerażająco mała. I jeszcze mniejsza tych, którzy są skłonni "tolerować" dziecko innego mężczyzny. I najważniejsze:dzieciaty mężczyzna to po prostu singiel z alimentami. Dzieciata kobieta- towar drugiej kategorii.

Samotna matka czuje się winna

Tak, niepełna rodzina to znacznie lepsza opcja niż rodzina patologiczna. Ale choćbyś nie wiem jak była pewna swojej decyzji, będziesz żyć z poczuciem winy wobec dziecka. Wiem, to absurd. Ale samotne matki czują się winne, że nie dały dzieciom lepszych ojców, boją się, że może mogły coś jeszcze zrobić, jeszcze zawalczyć. Bo cały świat krzyknie im w twarz, że to straszne, że dziecko wychowuje się bez ojca. Książki psychologiczne i pedagogiczne ociekają wręcz potwornymi konsekwencjami życia w niepełnej rodzinie. Więc żyjesz w lęku, że dziecko przez to nie będzie rozwijać się dobrze, że sobie nie poradzi w życiu, że będzie musiało latami chodzić na psychoterapię. 

Samotna matka bywa naprawdę samotna

Notoryczny brak czasu, zaniedbanie relacji z przyjaciółmi, codzienna pogoń za normalnym życiem. Praca-sklep-dom, praca-sklep-dom. Są dni, czasem nawet tygodnie, że nie masz do kogo otworzyć gęby. I nagle zdajesz sobie sprawę, że jedyne o czym rozmawiałaś od kilku dni, to przebieg konfliktu Spidermana z Venomem. Że od miesięcy nikomu nie mówisz, jak się czujesz. Bo nie możesz. Bo boisz się reakcji. Bo musisz być silna. 

Bo nikt poza inną samotną matka nie zrozumie, co to naprawdę oznacza. Ile w tym dumy, ile przerażenia, ile satysfakcji, strachu i samotności. Ale o tym nie napiszą w Cosmo.

Więcej przeczytacie w wywiadzie, który udzieliłam Limango.

EDIT: ponieważ część czytelników odniosła wrażenie, że pisałam wyłącznie o swoich przeżyciach, jestem zmuszona zamieścić sprostowanie: większość publikowanych przeze mnie tekstów powstaje po analizie różnych źródeł (for internetowych, rozmów z kobietami etc.), a nie wyłącznie na podstawie moich doświadczeń czy przemyśleń. Należy zatem traktować je jak uśredniony obraz zjawiska, a nie moje wołanie o pomoc czy próbę ataku na jakąś grupę społeczną :)



foto: http://kotkowicz.pl/